Ο Πέτρινος Βούδας Χορεύει

Μερικές φορές ρωτάω τους ανθρώπους μια σκόπιμα περίεργη ερώτηση πολλαπλής επιλογής: Χορεύουν τα βουνά; Οι πιθανές απαντήσεις που προσφέρω είναι ναι, όχι, και εξαρτάται. Η απάντηση που μου αρέσει είναι: εξαρτάται. Εξαρτάται από τι; Δύο πράγματα: πόσο διεξοδικά ερευνούμε τα βουνά και πόσο υπομονετικά ερευνούμε τα βουνά.

     Σε πολλές γλώσσες, η λέξη «βουνό» είναι μια μεταφορά για αυτό που είναι μόνιμο και αμετάβλητο. Ωστόσο, αν θέλαμε να κοιτάξουμε το βουνό όχι στο μακροσκοπικό επίπεδο των πετρωμάτων, αλλά στο μικροσκοπικό επίπεδο των μορίων, θα μας εντυπωσίαζε η τεράστια ποσότητα περιστροφής, κίνησης και δόνησης. Κάτω από το μοριακό επίπεδο είναι το ατομικό επίπεδο, κάτω από αυτό είναι το επίπεδο των πρωτονίων και των νετρονίων, και κάτω από αυτό, τα κουάρκ και κάτω από τα κουάρκ, ίσως τα υπερσυστήματα. Σε κάθε προοδευτικά μικρότερο επίπεδο, οι δονήσεις είναι υψηλότερες συχνότητες και πιο δραματικές. Στο κβαντικό επίπεδο φυσικής πραγματικότητας, βρίσκουμε την απόλυτη συχνότητα δόνησης γνωστή ως τη συχνότητα Planck, η οποία είναι περίπου ένα εκατομμύριο τρισεκατομμύρια τρισεκατομμύρια τρισεκατομμύρια κύκλοι το δευτερόλεπτο. Με άλλα λόγια, πέρα ​​από μια ορισμένη χωρική κλίμακα λεπτότητας, το βουνό ουσιαστικά δεν είναι παρά κίνηση. Βλέποντας με πολύ λεπτή, μικροσκοπική επίγνωση, το βουνό φαίνεται κυριολεκτικά να είναι ένας χορός ενέργειας. Αυτή είναι η χωρική προοπτική.

     Ας μιλήσουμε τώρα για τη χρονική προοπτική. Αν κοιτάξουμε ένα βουνό για δέκα χρόνια, δεν φαίνεται να αλλάζει πάρα πολύ. Ωστόσο, αν φτιάχναμε ένα βίντεο με χρονική καθυστέρηση, μια απεικόνιση κάθε αιώνα για εκατομμύρια χρόνια, και έπειτα προβάλαμε την ταινία σε κανονική ταχύτητα, πώς θα έμοιαζε το βουνό; Θα έμοιαζε με ροή πρωτοπλάσματος, κυματιστό με μια χαριτωμένη ρευστή κίνηση, να επεκτείνεται εδώ, να συστέλλεται εκεί. Με άλλα λόγια, αν κοιτάξουμε σε αργή κίνηση, βλέπουμε κάθε είδους κίνηση που δεν θα βλέπαμε διαφορετικά. Πώς σχετίζεται αυτό με τη συνήθη αισθητηριακή εμπειρία; Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε που είναι ανάλογο με το να βλέπουμε σε αργή κίνηση; Ναι, αν κοιτάξουμε αρκετά υπομονετικά, αν κοιτάζουμε με μεγάλη ουδετερότητα/ηρεμία, θα βρεθούμε σε μια διαφορετική συνειδησιακή κατάσταση, όπου ο χρόνος επιβραδύνεται δραματικά. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση, είναι δυνατόν να βιώσετε τον εαυτό σας και τον κόσμο, συνήθως τόσο συμπαγείς, ως ένα είδος αβίαστης ροής.

     Παρατηρούμενες με την υπομονή αιώνων (από βαθιά γαλήνη/ουδετερότητα), ή με την ακρίβεια του μικροσκοπικού (με μεγάλη αισθητηριακή διαύγεια), φαινομενικά συμπαγείς εμπειρίες είναι στην πραγματικότητα ένας χορός ενέργειας. Αυτό ισχύει για όλες τις εμπειρίες μας, από τις πιο συνηθισμένες έως τις πιο ιδιαίτερες. Μπορούμε να πούμε ότι μια συγκεκριμένη αίσθηση φαίνεται πολύ συμπαγής, μια συγκεκριμένη σκέψη φαίνεται πολύ συγκεχυμένη. Κοιτάζουμε τον τοίχο, και φαίνεται αμετάβλητος και άκαμπτος. Ωστόσο, εάν μπορούμε να δούμε υπομονετικά και με αρκετή ακρίβεια - εάν έχουμε αρκετή διαύγεια και ηρεμία - τότε η αισθητική εμπειρία μας από στιγμή σε στιγμή είναι μια αβίαστη ροή μη μονιμότητας/αλλαγής.

     Υπάρχει ένα αρχαίο βιβλίο του Ζεν που δίνει ένα κριτήριο με το οποίο μπορείτε να ξέρετε εάν είστε φωτισμένοι ή όχι. Το κριτήριο έχει ως εξής: αν επισκεφθείτε έναν ναό και ο πέτρινος Βούδας στο βωμό χορεύει για εσάς, τότε είστε φωτισμένοι. Τώρα είναι αυτό ακριβώς ένα είδος μεταφοράς του Zen, που έχει σχεδιαστεί σκόπιμα για να σας τρελλάνει; Καθόλου. Το εννοούν αρκετά κυριολεκτικά. Το ερώτημα είναι: Πώς μπορεί να χορεύει ένας πέτρινος Βούδας;

     Ας πούμε ότι βρίσκεστε σε έναν κινεζικό ναό, κοιτάζοντας έναν τεράστιο πέτρινο Βούδα. Κοιτάζετε προς τα δεξιά, κοιτάζετε προς τα αριστερά, μετά κοιτάζετε την κοιλιά του, κοιτάτε το πόδι του και μετά κοιτάζετε ολόκληρο το γλυπτό ταυτόχρονα. Η εικόνα που βλέπετε ρέει σε ολόκληρο τον πέτρινο Βούδα, και κάθε φορά που υπάρχει μια αλλαγή στο βλέμμα σας, εμφανίζεται μια εντελώς νέα οπτική εντύπωση του πέτρινου Βούδα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν αυτήν τη συνεχή οπτική αλλαγή στην καθημερινή ζωή. Κατά τη διάρκεια μιας τυπικής ημέρας, πόσες φορές γυρίζει το κεφάλι σας, πόσες φορές τα μάτια σας μετακινούνται από τη μία πλευρά στην άλλη, πόσες μικρές μετατοπίσεις στον οπτικό σας άξονα εμφανίζονται; Οι νευροεπιστήμονες εκτιμούν ότι είναι περίπου εκατό χιλιάδες! Και με κάθε αλλαγή, ένας νέος κόσμος αναδύεται και ένας παλιός κόσμος πεθαίνει. Συνήθως, δεν παρατηρούμε συνειδητά τέτοιες μεταβάσεις. Είναι όλα μέρος της αυτόματης επεξεργασίας του εγκεφάλου. Ωστόσο, εάν εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας να είμαστε προσεκτικοί στον οπτικό χώρο, θα γνωρίζουμε ότι κάθε στιγμή, σε κάθε είδους χωρικές και χρονικές κλίμακες, το κέντρο της οπτικής μας επίγνωσης αλλάζει συνεχώς μέσα στον λεγόμενο υλικό κόσμο. Θα παρατηρούσαμε επίσης ότι σε κάθε μία από αυτές τις αλλαγές, κάτι παρουσιάζεται, αλλά κάτι άλλο υποχωρεί. Μοιάζει πολύ με τις χαριτωμένες κινήσεις μιας μέδουσας, ή των φυκιών σε μια λιμνούλα, ή σαν τις κινήσεις της γης, αν δει κανείς φωτογραφίες με χρονική αλλαγή. Ο κόσμος γίνεται μαλακός, εύκαμπτος, και ελαστικός. Είναι σαν μια ρευστή έκδοση ενός από αυτούς τους πίνακες του Πικάσο όπου βλέπετε ένα πρόσωπο από πολλές γωνίες.

     Ο πέτρινος Βούδας ζωντανεύει μέσα από τον χορό των ματιών σας.

Απόσπασμα από την 9^η συνάντηση του Γ κύκλου των ΔΩΡΕΑΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ διαδικτυακών σεμιναρίων με τίτλο «Η Επιστήμη της Προσωπικής Μεταμόρφωσης».

Μπορείτε να βρείτε την συνάντηση μας εδώ: